Kinetisch Leren and Brein Opbouwen

Movement Method is een set van gemakkelijk te volgen richtlijnen die iedereen kan gebruiken om een ​​omgeving te creëren die het leren bevordert

ADD / ADHD, autisme, verstoorde sensorische integratie, leerproblemen – Ouders en leerkrachten zijn nog nooit met zulke grote aantallen kinderen met deze diagnoses geconfronteerd, als vandaag de dag. Medicijnen zullen het niet gaan oplossen. Het traditionele onderwijs kan het niet aan.

Beweging en het brein zijn de sleutels en het inzicht hoe deze twee met elkaar verbonden zijn. Neuro-wetenschappers en ontwikkelingspsychologen zijn het allang eens: Beweging stimuleert het brein van het kind.

Het begrijpen van het WAAROM en HOE is de sleutel!

Dit is wat Movement Method je zal leren, of je deze nu wilt toepassen in de context van een reguliere klas, (ja, we hebben echt strategieën voor beweging in het huidige onderwijssysteem) thuisonderwijs of onderwijs in de buitenlucht.

Ben je een ouder aan het eind van je Latijn, die gewoon een manier wil vinden om je kind met plezier aan het leren te krijgen?

Ben je een leraar die het hele scala van de traditionele methoden al heeft doorlopen en het frustrerend vindt, dat je nog steeds niet alle kinderen hebt kunnen bereiken?

Ben je een gewone ouder of leerkracht die gewoon zo effectief mogelijk wil zijn?

Als dat zo is, dan is Movement Method, ontwikkeld in samenwerking met verschillende universiteiten over de hele wereld, iets voor jou.

Achtergrond

Aus dem Innenteil von: Rupert Isaacson, Der Pferdejunge. Scherz Verlag, 2009. Foto: Kristin Neff Das Foto ist honorarfrei im Zusammenhang mit Buchbesprechungen.

Toen Rowan Isaacson (wiens levensverhaal wordt verteld in de bestsellers “De Paardenjongen” en “De lange weg naar huis” en de documentaire ‘The Horse Boy’) 3 jaar oud was, namen zijn ouders de moeilijke beslissing om hem van school te halen, als reactie op het steeds meer regressieve gedrag dat hij vertoonde. Waarschijnlijk als gevolg van ongemotiveerde leraren en de sensorische overprikkeling door de hele dag in een lokaal zonder ramen en TL verlichting te zijn.

Onzeker over hoe verder te gaan, dacht Rupert na over hoe hij zijn eigen onderwijs als een kind zou hebben ontworpen en kwam met een educatie strategie gebaseerd op 1: 1 mentorschap en leren door exploratie. Rowan is nu 13 en door de jaren heen hebben zijn vader en lerares Jenny, een stijl van lesgeven voor hem ontwikkeld, gebaseerd op beweging, intrinsieke motivatie en de natuur.

Deze technieken hebben ​​Rowan in staat gesteld om zich eerst de basisprincipes van het lezen en schrijven meester te maken, daarna het eenvoudige optellen en aftrekken van sommen en uiteindelijk tot veel meer complexe onderwerpen zoals meetkunde, wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Dezelfde technieken zijn ook gebruikt bij de honderden andere kinderen in het autisme spectrum, die door de jaren heen naar het Horse Boy centrum zijn gekomen. En de resultaten zijn verbazingwekkend. Dit was het begin van de Movement Method, een reeks van technieken, die in de afgelopen tien jaar met vallen en opstaan zijn ontwikkeld en die gericht zijn op het helpen van kinderen met autisme om zich open te stellen voor het leren.

Inzicht in de fysiologie van de Movement Method

Movement Method is gebaseerd op de volgende wetenschappelijk onderbouwde observaties:

  1. STRESS VERZWAKT HET VERMOGEN OM TE LEREN
  2. WE LEREN BETER ALS WE ONS VEILIG VOELEN
  3. BEWEGING BEVORDERT LEREN

HET PROBLEEM-STRESS VERZWAKT HET VERMOGEN OM TE LEREN

Cortisol is het stresshormoon. Het wordt vrijgegeven door de amygdala en is één van de hormonen die betrokken is bij de vlucht, vecht en bevries reactie. Cortisol is noodzakelijk voor ons om succesvol te functioneren. Het is mede verantwoordelijk voor het ontsnappen uit een onveilige situatie of het vechten tegen een bedreiging om zo veilig te blijven. Echter, het heeft zowel een korte als lange termijn effect op ons vermogen om te leren. Op de korte termijn versmalt cortisol onze focus, zodat alle aandacht kan worden gericht op ontsnappen uit een gevaarlijke situatie of het bestrijden van naderend gevaar. Op de lange termijn is aangetoond dat als de cortisolspiegel chronisch te hoog is, de verbindingen in onze hersenen waarmee we leren worden aangetast.

Het is welbekend dat kinderen met autisme een over-actieve amygdala hebben, die een verhoogde aanmaak van cortisol veroorzaakt. Dit is gedeeltelijk te wijten aan de verstoring van het sensorisch systeem, dat een universeel kenmerk van autisme blijkt. Zozeer zelfs, dat in 2013 de American Psychiatric Association, hyper- of hypo-reactiviteit op zintuiglijke prikkels heeft toegevoegd aan de diagnostische criteria’s voor autisme in hun bijgewerkte editie van de Diagnostic and Statistical Manual (DSM). Wanneer een kind met autisme wordt overgestimuleerd door alledaagse sensorische prikkels zoals kunstlicht, nare geuren of grote aantallen mensen, dan wordt hun amygdala geactiveerd, die de bijnieren tot de afgifte van cortisol aanzet. Om de zaken nog erger te maken, veroorzaken verhoogde niveaus van cortisol in het lichaam, zoals ervaren door mensen op het autisme spectrum, uiteindelijk structurele veranderingen in de amygdala en dat verhoogt weer het gevaar om geprikkeld te worden. In een notendop betekent dit dat kinderen met autisme vaak zijn opgesloten in een vicieuze cirkel van cortisol productie die hun vermogen om te leren schaadt, ofwel volledig blokkeert.

Een manier waarop we kunnen omgaan met dit probleem is het creëren van een leeromgeving voor het kind, die vrij is van zo veel mogelijke zintuiglijke prikkels. De ideale leeromgeving voor een kind met autisme (of zelfs elk kind) is buiten in de natuur, waar de meeste van deze zintuiglijke prikkels gewoonweg niet aanwezig zijn. Het is ook bekend in de wetenschappelijke literatuur dat mensen die veel tijd doorbrengen in de natuur, minder van het stresshormoon cortisol aanmaken. Toch kunnen we ook een binnen-leeromgeving beter maken door het verwijderen van de meest voorkomende zintuiglijke prikkels met bijzondere aandacht voor verlichting, nare geuren en vervelende geluiden.

Hoewel we niet genoeg kunnen benadrukken hoe heilzaam de ​​sensorische aanpassing van de omgeving voor het kind is, is het niet voldoende. Gelukkig is er echter een andere oplossing – en het mooiste is: het is GRATIS.

DE OPLOSSING – WE LEREN BETER ALS WE ONS VEILIG VOELEN

Oxytocine is het geluks- of plezierhormoon. De primaire rol van oxytocine binnen het lichaam is om het zoogdierzorgsysteem te activeren. Oxytocine stimuleert niet alleen het begin van de geboorte, maar wordt vrijgegeven door zowel moeder als kind tijdens de borstvoeding en als een moeder haar kind wiegt. Oxytocine stelt ons in staat om ons veilig te voelen en wanneer we een veilig gevoel ervaren, hebben we meer aandacht beschikbaar om ons te concentreren op nieuwe concepten en zo te leren.

Denk terug aan onze voorouders die jagers en verzamelaars waren op de Afrikaanse savanne. Wanneer ze een leeuw tegenkwamen, dan was het hun amygdala die werd geactiveerd, hetgeen op zijn beurt voor de afgifte van cortisol (en andere hormonen zoals adrenaline) zorgt. Vanwege de cortisol waren onze voorouders in staat om al hun aandacht te richten op het uit de buurt blijven van (of vechten tegen) de leeuw en daarmee hun kans op overleving te vergroten. Als onze voorouders zich daarentegen veilig voelden en geen potentiële bedreigingen ervaarden, dan werd oxytocine vrijgelaten door hun lichaam. Dit hormoon had precies het tegenovergestelde effect op hun lichaam als cortisol. Zo konden zij hun bewustzijn verruimen en dus zoeken naar een andere bron van water of een nieuw type bessen om te eten. Met andere woorden, ze hadden de mogelijkheid om nieuwe dingen te leren. Nog mooier is, dat ook werd gevonden dat oxytocine de corrosieve werking van cortisol in de hersenen tegengaat, waardoor het lange termijn effect van cortisol kan worden omgekeerd.

In de Movement Method hanteren wij een breed scala van andere activiteiten die de productie van oxytocine stimuleren, zoals diepe druk, ritmische muziek, schommelen en lachen.

DE OPLOSSING DEEL 2- BEWEGING BEVORDERT LEREN

De wetenschap

Sinds in de Verenigde Staten in 2001 “No Child Left Behind” werd ingevoerd, is er sprake van een dramatische afname van de hoeveelheid kinderen die dagelijkse toegang hebben tot lichamelijk beweging. Scholen zijn zo gericht op “leren voor toetsresultaten”, dat ze lichamelijke opvoeding over de hele linie sterk hebben verminderd. Dit heeft niet alleen geleid tot een grotere bezorgdheid over obesitas bij kinderen. Maar ook precies wat de scholen in de eerste plaats probeerden te voorkomen: in toenemende mate slechte schoolprestaties en in het bijzonder in de vakken natuurkunde, scheikunde, techniek, bouwkunde en wiskunde.

Terwijl een groot deel van onze evolutionaire geschiedenis een mysterie blijft, is er één feit dat elke paleontoloog op de planeet accepteert – we waren in beweging. Onze directe voorouders, de Homo Sapiens, wordt van verondersteld dat ze ongeveer tussen de 10 en 20 kilometer per dag liepen en/of renden. En zo voortdurend nieuwe voedselbronnen, roofdieren en fysieke gevaren tegenkwamen. En hun nakomelingen bewogen met hen mee, wat betekent dat we evolutionair zijn geprogrammeerd om te leren tijdens het bewegen. Dat is de reden waarom we zo het beste leren en er is een grote hoeveelheid aan onderzoeken om dit te bewijzen. Beeldstudies van de hersenen hebben bijvoorbeeld aangetoond dat wanneer we bewegen er een verhoogd bloedvolume is in een gebied van de hersenen, genaamd de dentate gyrus. Dit is een deel van de hippocampus dat nauw betrokken is bij de geheugenvorming. Bovendien geven studies ook aan dat bij beweging de hersenen de krachtigste groei factor BDNF aanmaakt. BDNF is verantwoordelijk voor het creëren van nieuwe hersencellen en stimuleert neuronen om met elkaar te verbinden, beide zijn essentiële componenten om te leren.

Maar het gaat nog veel verder dan dit. Studies tonen ook dat het cerebellum, het deel van de hersenen dat primair verantwoordelijk is voor de motoriek, direct aansluit op een gebied van de hersenen dat de prefrontale cortex heet. De prefrontale cortex is verantwoordelijk is voor hogere cognitieve taken zoals besluitvorming en reguleren van emoties. Het onderzoek gaat verder met de conclusie dat beweging en in het bijzonder de ritmische beweging, die je krijgt bij het berijden van een paard, het cerebellum activeert en dit leidt tot een toename van het aantal Purkinjecellen. De Purkinjecellen zijn verantwoordelijk voor informatie overdracht van het cerebellum naar de prefrontale cortex. Wat dit suggereert is, dat beweging leidt tot de productie van Purkinjecellen in het cerebellum, die op zijn beurt de prefrontale cortex activeert en in de loop van de tijd leidt tot een verhoging van de flexibiliteit en het kunnen reguleren van emoties.

Gelukkig voor gezinnen die niet elke dag toegang tot paarden hebben is het niet alleen de beweging van het paard, maar beweging in het algemeen dat het leren stimuleert. Het onderzoek toont aan, dat elke vorm van ritmische beweging, zoals paardrijden, schommelen, rollen en springen op een trampoline, dit effect heeft op de hersenen. Dit soort beweging stimuleert ook het vestibulaire systeem in het binnenoor dat van cruciaal belang is voor aandacht en leren.

Een kind de mogelijkheid geven in een natuurlijke omgeving te ontdekken, is van even groot belang als de beweging zelf. Zo werkt het ook beter een kind te onderwijzen met behulp van hun interesses en obsessies, in plaats van ze te belonen met hun interesses en obsessies. Baby’s worden geboren met een intense en niet aflatende nieuwsgierigheid en de wens om de wereld om zich heen te verkennen. Zo intens, in feite, dat sommige wetenschappers leren en ontdekken beschrijven als een drive, net zoals honger en dorst een drive zijn. Ontdekken brengt vreugde. We ontgroeien nooit dit verlangen om te leren en onze hersenen behouden de mogelijkheid om op deze manier te leren gedurende ons leven, MAAR we kunnen wel de vreugde van de ontdekking verliezen. Kinderen leren dat het leren, het krijgen van een 10 betekent. En beginnen kennis alleen te verwerven om iets te krijgen in plaats van dat ze het intrinsiek interessant vinden. Kinderen zouden dagelijks de vrijheid moeten krijgen om te verkennen met als enige doel ontdekken en niets anders dan dat. Ze zullen dan leren te genieten van het leren zelf.

Om toegang te krijgen tot het onderzoek achter Movement Method klik hier.

Dus wat is nu precies Movement Method?

De juiste fysieke omgeving + de juiste menselijke omgeving = leren

De Movement Method is gebaseerd op het simpele uitgangspunt dat als je een kind met autisme wilt laten leren, je dan een ​​omgeving creëert die bevorderlijk is voor het leren. De ideale leeromgeving verhoogt oxytocine en verlaagt de productie van cortisol, door tegemoet te komen aan de sensorische behoeften van het kind en het kind toe te staan te bewegen (FYSIEKE OMGEVING). Bovendien moet het kind worden onderwezen op een flexibele, leuke en stressvrije manier door middel van hun passies en intrinsieke interesses (MENSELIJKE OMGEVING). Wanneer zowel de fysieke als de menselijke omgeving goed zijn, dan merken wij over het algemeen dat het kind zeer snel vooruitgang boekt in vaardigheden zoals perspectief nemen, sociale redzaamheid, alle schoolvakken en voor zichzelf opkomen (LEREN). De strategieën die je leert, kunnen worden gebruikt om het geheel van de nationaal vastgestelde leerdoelen op een leuke en drukvrije manier te onderwijzen. Niet alleen kunnen we laten zien hoe u uw eigen geïndividualiseerde educatief plan met korte en lange termijn doelen maakt, maar we kunnen u ook leren hoe u deze doelen bereikt met behulp van een effectieve structuur die we ”benoem het, ervaar het, bevestig het”(drop it, do it, confirm it)  noemen.

Wat we aanbieden

Wij bieden live workshops en online cursussen voor ouders, leerkrachten en professionals die geïnteresseerd zijn om te leren hoe je de technieken die hierboven beschreven zijn, kunt toepassen. We zullen van alles behandelen, zowel de wetenschap achter Movement Method, als eenvoudige manieren om beweging in te plannen in uw lesplan. En hoe je specifieke activiteiten gebaseerd op de interesse van een kind ontwerpt en uitvoert.